Terminem „okluzja" kwalifikuje się pewien aspekt położeń żuchwy w sądu do szczęki, czy miej artykulacyjnych, w jakich zęby przeciwstawne, tzn. zewnętrzne i dolne, są ze sobą w kontakcie. Rozróżnia się okluzję, czyli połączenie centralne, w jakim zęby zapoznają się ze sobą wielką liczbą punktów (synonim - położenie miedzyguzkowe), oraz olduzję dotylną, doprzednią i tylną, podczas których rośnie zmniejszenie kontaktów zębowych.
Kleinrok, Maślanka i Pihut oddali w roku 2006 następującą definicję pojęć obowiązujących normy zwarciowej.
Prawidłowe zwarcie centryczne:
- równoczesny kontakt wszystkich zębów bocznych w dotylnym położeniu zwarciowym żuchwy, kompatybilnym z odpowiednim położeniem głów żuchwy w pierwszym miejscu żuchwy;
- równoczesny, wielopunktowy i ciągły kontakt zębów bocznych w maksymalnym zaguzkowaniu zębów, identycznym z właściwym położeniem głów żuchwy w ważnym miejscu żuchwy;
- brak dostępu w końcu zębów wysokich w dotylnym położeniu zwarciowym żuchwy (ok. 0,3 mm);
- brak kontaktu w aspekcie zębów przednich w czasie wiązania zębów w dużym zaguzkowaniu zębów bez przymusie;
- lekki kontakt zębów przednich w klimacie możnego zaciskania zębów w sporym zaguzkowaniu zębów;
- brak klinicznie uchwytnego poślizgu centrycznego.
Uwaga! Prawa te obowiązują także w losach z właściwym zgryzem, jak także przypadkach z wadami zgryzowymi i(lub) zębowymi.
Prawidłowe zwarcie ekscentryczne:
- grupowy kontakt zębów przednich w toku doprzedniego i doprzednio--bocznych zwarciowych ekscentrycznych ruchów żuchwy;
- prowadzenie doprzednie (prowadzenie sieczne): doprzedni ruch zwarciowy z kontaktem obydwu siekaczy pierwszych lub pierwszych oraz tylnych w szczęce;
- prowadzenie boczne przez Idy, z wyłącznym kontaktem kłów w toku granicznych ruchów bocznych lub
- prowadzenie boczne grupowe, z równoczesnym związkiem w obrębie kłów i guzków policzkowych zębów przedtrzonowych w sezonie granicznych ruchów bocznych;
- brak związku w kraju zębów trzonowych i przedtrzonowych w losu prowadzenia doprzedniego i bocznego przez kły oraz
- brak kontaktów w aspekcie zębów trzonowych oraz guzków podniebien-nych zębów przedtrzonowych wysokich i językowych guzków zębów przedtrzonowych niskich w przykładzie prowadzenia grupowego.
Kryteria te wiążą zaledwie w przypadkach z zdrowym zgryzem.
Według Majewskiego okluzję, uprzednio definiowaną jako artykulacja zwarciowa (synonimy: zwarcie, zgryz), obecnie (2007) obserwuje się za wzajemny spokojny i dynamiczny kontakt powierzchni żujących zębów przeciwstawnych łuków.
Według tego tegoż autora okluzja przewodnia jest wtedy „walka centralne, olduzja prawidłowa, maksymalne zaguzkowanie, maksymalna interkuspida-cja, olduzja statyczna (centric occlusion) - wielapunktowy kontakt zębów przeciwstawnych, przy zachowanej wysokości zwarciowej, który atakuje w efekcie obustronnie równomiernego skurczu mięśni, przywodzących i zatrzymujących żuchwę (stąd nazwa pozycja mięśniowa). Żuchwa znajduje się więc w daniu swobodnego zwarcia, przyjmowanego odruchowo, natomiast jej klucz jest miękki z linią środkową ciała".
Podczas przywodzenia żuchwy do szczęki idealnym modelem olduzji będzie taki stan, w którym dotrze do wielkiego i równoczesnego kontaktu powierzchni zwarciowych zębów przy małym napięciu mięśniowym. Umożliwia zatem na równoczesne aktywowanie receptorów przyzębia. W bilateralnym systemie, jakim jest plan stomatognatyczny, równoczesne generowanie jest minimalnym warunkiem, aby mięśnie były inteligentne iść w warsztat skoordynowany na możliwie najmniejszym poziomie aktywności (Beyron).
Według Ramfjorda u 95% populacji pierwszy kontakt zębów przychodzi w założeniu dotylnym żuchwy, nie po niskim poślizgu dołącza do olduzji centralnej. Ten poślizgowy Odwiedz strone ruch przenosi się w daniu centralnym żuchwy (slide in centric). Olduzja centralna (zwarcie centralne) i uzależnione spośród nim znoszenie żuchwy jest wartością mocną oraz stabilną u konkretnej osoby.
Trwa też danie w starciu centralnym opisywane jako long centric łub freedom in centric, które określa dobrą pewność w badaniu żuchwy do istotnej olduzji, przy której dopuszczalny jest dłuższy spacer poślizgowy, pochodzący z prac przedniej, bocznej lub bocznej. Według Zarba long
centric nie prezentuje w uzębieniu naturalnym, jednak istnieje sztucznie tworzony przez stomatologów podczas terapii okludalnej. Wykazuje on wraz iż ów styl dołączania do istotnej olduzji jest ładnie tolerowany przez pacjentów.
Przy prowadzeniu żuchwy na boki w porządku kontaktu łuków zębowych pewne zęby kontaktują się ze sobą, zapewniając prowadzenie zębowe, podczas jak inne zęby związek ten tracą. Według teorii tzw. olduzji zrównoważonej czy zbalansowanej zęby po części robiącej i balansującej powinny obcowań ze sobą w wstępie podczas treningów bocznych. W gnatologicznej koncepcji olduzji kieł po części postępującej może stanowić całym zębem kontaktującym lub mówiącym podczas bocznych ruchów żuchwy.
W uzębieniu naturalnym, definiowanym jako dobre, kontakty powierzchni żujących zębów bocznych są punktowe, i ich guzki nie stykają się ze sobą, i lecz z bruzdami zębów przeciwstawnych. W mechanizmie starzenia się organizmu, w liczbę upływu lat, guzki zębowe ulegają starciu, w układzie z czym napływa do nasilenia się powierzchni kontaktu. Przy nadmiernym, niefizjologicznym ścieraniu się zębów dołącza do związków płaszczyznowych.
Arnold i Frumker uważają, że istotną zasadą terapii okludalnej jest likwidacja związków pomiędzy guzkami zębów innych.
Na strefach żujących zębów odznacza się guzki zwarciowe i ar-tykulaeyjne lub układające i niedecydujące wysokości zwarcia (suppor-ting and nonsupporting cusps). Guzkami zwarciowymi są guzki policzkowe zębów niskich i guzki językowe zębów górnych (ryc. 35). Guzkami artyku-lacyjnymi są guzki policzkowe zębów szlachetnych i językowe zębów dolnych.